Vier jaar geleden kwam de Willy Clay Band voor het eerst in mijn leven opduiken. Hun debuutalbum "Rebecca Drive" was in mijn ogen geen onaardige melodieuze countryrockplaat.  Ik heb meer dan een jaar gedacht dat deze band ergens uit Amerika afkomstig was.  Was het nu Tennessee of Californië ?  Tot één van mijn vrienden er mij fijntjes op wees dat de thuisbasis van dit vijftal ergens in het hoge Noorden niet ver van de poolcirkel gelegen was. 

Inderdaad, niks Tennessee of Californië.  Ik had nochtans gezworen dat het hier rasechte Amerikanen betrof.  Neen, de Willy Clay band komt uit Kiruna, Zweden en die stad en haar omgeving is vooral gekend voor zijn lange winters en toeristen die er het noorderlicht komen bewonderen.  Het is vooreerst de naam die je op het verkeerde been zet.  Vervolgens zijn er ook nog de fraaie countryrock/pop composities die zondermeer aan The Eagles doen denken en de voortreffelijke zang van Tony Björkenvall en Björn Pettersson.  Vele van hun songs zijn zeer radiovriendelijk.  Waarom niet eens iets van deze Willy Clay Band draaien en The Eagles even achterwege laten ? 

Dit sfeerrijke en melodieuze schijfje zit boordevol Californische countryrock en countrypop à la Eagles, Poco, Tennesseegetinte rock/pop in de stijl van de betere Marc Cohn, akoestische Amerikaanse countryfolk/bluegrass en rockende songwriterstuff in het straatje van pakweg Steve Earle. Genoeg redenen aldus om van een gevarieerd plaatje te spreken.  Het is zeker niet al Eagles wat de klok slaat.  Aanbevolen songs : de uitstekende en aanstekelijke single "Mighty good time", de prachtige akoestische songs "Jailbird", "The miner", "Far away" en "Never never", origineel van Yazoo, Erasure en Depeche Mode frontman Vince Clarke, de uptempo countryrocksongs "Stay down" en "Under the spell", de Memphis countrypop/rock van "Shading in the sun" en "Playing in a band" en mijn favoriet "Modern world", een song waarvan ik dacht dat hij door één of andere gekende Amerikaanse songwriter gecomponeerd was.  Niks is minder waar. 

Wie denkt dat er in Zweden alleen maar pop à la Abba of Roxette gemaakt wordt heeft het bij het verkeerde eind. Daar is deze uitstekende Willy Clay Band het beste bewijs van.(BV)